Morderstwo jest morderstwem i trzeba to karać.

Jeżeli są takie wzorce, to co się dziwić...

18/02/2010, 10:18. Kategorie: europa, oblicza postępu
Aborcja dla nastolatek
Olgierd Domino »
Zapatero zapowiedział, że już niebawem kobiety w Hiszpanii nie będą musiały się nikomu tłumaczyć, dlaczego zdecydowały się na aborcję. – Zagwarantujemy kobietom ostateczną wolność w pełni kontroli nad własnymi ciałami – zapewniał. Nawet 16-letnie podlotki, których seksualne ekscesy i uniesienia zakończą się niepożądaną ciążą, nie będą musiały informować rodziców, gdy zechcą ją usunąć. Zgoda matki i ojca na wykonanie takiego zabiegu nie będzie konieczna.

– Obronimy godność kobiety – obwieściła triumfalnie Maria Teresa Fernandez de la Vega, wicepremier. A jej rządowa koleżanka, minister ds. równouprawnienia i równocześnie radykalna feministka, Bibiana Aido, wyraziła wprost, o co naprawdę chodziło hiszpańskiemu rządowi. – Celem jest ograniczenie liczby niepożądanych ciąż. Dla mnie życie ludzkie nie ma żadnej wartości do czasu narodzin – wyjaśniła prostolinijnie. W maju ubiegłego roku rząd hiszpański zatwierdził projekt nowelizacji ustawy aborcyjnej dopuszczający przerywanie ciąży na życzenie do 14. tygodnia.

Nowelizacja dopuszcza także aborcję do 22. tygodnia ciąży, o ile zachodzą takie okoliczności, jak „nieprawidłowości w rozwoju płodu” lub zagrożenie dla życia kobiety. Aborcję na życzenie natychmiast poparli socjaliści, postkomuniści, zieloni i członkowie lewicy katalońskiej. Feministki nieco kręciły nosami. Uznały, że danie dziewczętom i kobietom, które zgłaszać się będą do aborcyjnych klinik na zabieg, trzech dni na rozważenie swej decyzji to czysta strata czasu. – Kobieta, która chce usunąć ciążę, wie, co robi! – oświadczyły stanowczo. Nowelizację kategorycznie odrzuciła opozycyjna Partia Ludowa, konserwatyści i ruchy pro-life. – Te zmiany są sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem. Dziewczęta, którym nawet nie wolno legalnie kupić lampki wina, będą mogły bez wiedzy rodziców usuwać nienarodzone dzieci – grzmiała
Sandra Moneo. Prowokacyjnie spytała nawet premiera, którego córka ukończyła właśnie 16 lat, czy chciałby żeby bez jego zgody usunęła ciążę? Zapatero uchylił się od otwartej odpowiedzi. Tłumaczył pokrętnie, iż to od rodziców zależy, czy zdobędą zaufanie dziecka, i czy dzieci zwierzą im się ze swoich problemów.

Projekt nowelizacji trafił do parlamentu. Maszyneria socjalistów działała sprawnie. Po kolei obalano wszelkie poprawki wnoszone przez opozycję. I podczas gdy jesienią dopracowywano tam szczegóły w zacisznych gabinetach, na hiszpańskie ulice wyległy tłumy przeciwników aborcji i zwolenników obrony życia. W samym Madrycie w pewną listopadową niedzielę na Plaza del Sol protestował przeciwko liberalizacji ponad milion ludzi. Przybyli na zew – „każde życie jest ważne”.

Pokaz siły nie zrobił jednak na Zapatero najmniejszego wrażenia. Sam lubi siebie określać jako „feministę”, więc z uporem trwał przy pomyśle, że aborcja to prawo człowieka. W sukurs pośpieszyły mu zresztą „feministki na falach”, których pływająca, darmowa klinika aborcyjna zacumowała w porcie w Walencji – właśnie w dniach najbardziej żywiołowych i masowych antyaborcyjnych demonstracji

Jednak plan Zapatero tak do końca nie zatriumfował. Premier dostał ciosy we własnym obozie. W Kortezach doszło do ostrej sprzeczki minister Aido z deputowanym Jose Bono, znakomitą osobistością wśród hiszpańskich socjalistów. Kiedy szemrania w czerwonych szeregach przeciwko obniżeniu wieku aborcjonistek na życzenie przybrały większe rozmiary, konieczne stało się szukanie kompromisu. Ostatecznie zrezygnowano z najbardziej drażliwego przepisu. Szesnastolatki, niechcące zostać matkami, do klinik aborcyjnych będą mogły pójść jedynie za zgodą rodziców. Z tą poprawką nowelizację uchwalono w Kongresie Deputowanych, niższej izbie Kortezów, już w pierwszym czytaniu w połowie grudnia (184 głosów za, przy 158 przeciw). Trafiła do Senatu, gdzie najprawdopodobniej zostanie przyjęta w najbliższych dniach. I teraz dalsze losy ustawy są w rękach króla Juana Carlosa I. To od jego podpisu zależy, czy nabierze ona mocy prawnej.

Konstytucja hiszpańska w swoim 91. artykule nakazuje monarsze podpisanie każdego prawa zaaprobowanego przez parlament. Musi to zrobić w ciągu 15 dni. Jednakże
wcale nie musi. Nie istnieje bowiem żaden przepis, jak zmusić króla do złożenia podpisu. W przeszłości Juan Carlos I nie wykazywał najmniejszych oznak, by sprzeciwiał się woli większości parlamentu. Chociaż deklaruje się jako zagorzały katolik, bez wahania podpisał się na przykład pod prawem legalizującym małżeństwa homoseksualne. Czy jego sumienie zaakceptuje także większe przyzwolenie na zabijanie nienarodzonych dzieci?